Foto: Meneer pastoor, zijn zoon en ik, op weg naar zijn anker.
Ik loop door de achtertuintjes, voortuintjes, garages en keukens van de mensen. Er is niemand die me een blik geeft van ‘wat doe jij hier?’ Toch probeer ik me voor mijn aanwezigheid te verontschuldigen. “Men zegde me dat het langs hier was.” De mensen hier vragen vaak heel spontaan waar ik heen wil. Dat is leuk, al wil ik soms even in gedachten alleen zijn. De weg wordt hier overspoeld door het riviertje. Ik sta er in te turen en vraag me af of er zoetwatervissen in zouden zwemmen. En indien zo, welke dat dan zouden zijn, en hoe ze hier geraakt zijn. Zoetwatervissen kunnen immers geen 5000km door een zoute oceaan zwemmen. Zouden zoutwatervissen het zoete water hier hebben veroverd? Ik zal het de volgende dagen proberen uit te zoeken, mijn gedachten worden onderbroken door een jongetje dat vraagt of ik het oude kerkhof misschien zoek. Als ik hem vertel dat ik eigenlijk een wandeling in de bergen wil maken legt hij me uit hoe ik er geraak. In elke zin gebruikt hij wel 30 keer het woord ‘après’. En après kom je een huis tegen, en après dit en après dat. De weg klinkt weer heel ingewikkeld. Even later biedt een andere inboorling me een wegbeschrijving aan. Het is alsof ik het bandje van de eerste jongen opnieuw hoor afspelen. Après après après.
Als ik dan effectief op stap ben bereik ik het einde van al die après na ongeveer 5 minuten. Ik had het al wel vaker meegemaakt. Mensen die hun achtertuin beschrijven hebben de neiging om geen enkele boom over te slaan.
Het wandelen gaat niet vlot. Mijn benen zijn het na 23dagen verleerd. Ik heb moeite bij elke pas.
Soms is het weggetje perfect onderhouden. Dat is meestal het geval is als je een graf nadert. Men maakt een houten bed, daarvoor liggen stenen in een cirkel en in het midden plaatst men een sculptuur van een hoofd. Speciaal.
Soms is het weggetje weg.
Ik neem ontelbare foto’s, zo mooi is het eiland hier. Het is hoog, met steile rotswanden, groene uitnodigende valleien met helder klaterende beekjes. Het zijn de Alpen in het tropisch, zonder koeien, maar met heel veel fruit en palmbomen. Ik wil de pas oversteken, ik wil zien hoe de andere vallei er zal uitzien, ik ga steeds maar hoger en hoger de bergen in, maar het wordt snel donker in de tropen. Ik moet snel omkeer maken. De weg wordt met elke pas minder belopen, glibberiger en steiler. Soms is het zoeken om het pad te vinden. Ik moet me haasten om terug te zijn. Als ik terug beneden sta en kijk waar ik zat besef ik dat ik nog een hele weg af te leggen had tot de pas. Ik kom het jongetje terug tegen en vraag hem waar het padje uiteindelijk heen gaat. Hij haalt zijn schouders op. Hij is er nog nooit geweest, en kent ook niemand van het dorp die het weggetje ooit heeft afgelopen.
De Markiezen zijn onwezenlijk mooi. Als ik terug ben wil ik snel mijn foto’s bekijken. Zowel die van de landschappen als die van de heel typische grafstenen, maar mijn Nikon Coolpix heeft het begeven. Alle foto’s staan vol met strepen en zijn bijna effen wit. Ik probeer de instellingen aan te passen maar niks helpt. Shit. Even geen foto’s op mijn blog. Of toch, gelukkig is er Gunilla nog. Zij heeft een kiekje gemaakt toen ik vertrok op mijn zoektocht naar het anker van meneer pastoor. Hij is pastoor van de liberale kerk van Nederland, is Frans, spreekt geen woord Nederlands en zijn kerk is nog niet zolang geleden van Rome afgescheurd toen die verklaarde dat de paus onfeilbaar was. Toen hij en zijn familie (hijzelf is ook niet onfeilbaar) buiten de baai voor anker lagen kwam zijn catamaran los van de ketting en sloeg tegen de rotsen. Er sijpelt water in nu. We hadden ervoor al kennis gemaakt, we hadden een heel boeiende en aangename babbel met wat biertjes op Donna en hij had gezien dat ik duikflessen had. Hij was een beetje over stuur toen hij kwam vragen of ik niet naar zijn anker wilde duiken. Iets waar ik niet naar uitkeek. De mensen zwemmen hier niet zo vaak vanwege de haaien. Het water in de baai was ook niet uitnodigend wegens te troebel. Ik ben niet zo een ervaren duiker, en wil liever niet een haaienmuil tegenkomen die ik pas op een meter van me kan zien. Maar goed, na twee duikflessen vond ik zijn anker. En ik heb er nog een foto aan overgehouden. Geen haaien tegengekomen.
Space van Kris 